Hoxe, 8 de marzo, conmemórase o Día Internacional da Muller Traballadora ou Día Internacional da Muller na loita pola súa participación, en pé de igualdade co home, na sociedade e no seu desenvolvemento integral como persoa.
A idea desta celebración xurdiu a finais do século XIX, en plena revolución industrial e durante o auxe do movemento obreiro. A celebración recolle unha loita que xa comezara na antiga Grecia e reflectida por autores, como Aristófanes na súa obra Lisístrata, cando conta como esta muller comeza unha folga sexual contra os homes para poñer fin a unha guerra, e que tamén se viu reflectida na Revolución francesa cando as mulleres parisinas pedían liberdade, igualdade e fraternidade, marchando cara Versalles para esixir o sufraxio feminino. Pero non foi ata os primeiros anos do século XX cando se comezou a proclamar, dende diferentes organizacións internacionais de esquerda, a celebración dunha xornada específica para a muller e os seus dereitos.
Con todo, para moitas de nós, traballadoras, paradas, casadas, solteiras, viúvas, divorciadas ou separadas, avoas, nais, fillas, irmás, amigas, confidentes, compañeiras...
A idea desta celebración xurdiu a finais do século XIX, en plena revolución industrial e durante o auxe do movemento obreiro. A celebración recolle unha loita que xa comezara na antiga Grecia e reflectida por autores, como Aristófanes na súa obra Lisístrata, cando conta como esta muller comeza unha folga sexual contra os homes para poñer fin a unha guerra, e que tamén se viu reflectida na Revolución francesa cando as mulleres parisinas pedían liberdade, igualdade e fraternidade, marchando cara Versalles para esixir o sufraxio feminino. Pero non foi ata os primeiros anos do século XX cando se comezou a proclamar, dende diferentes organizacións internacionais de esquerda, a celebración dunha xornada específica para a muller e os seus dereitos.
Con todo, para moitas de nós, traballadoras, paradas, casadas, solteiras, viúvas, divorciadas ou separadas, avoas, nais, fillas, irmás, amigas, confidentes, compañeiras...
Pero... cal era o papel da muller no antigo Imperio Romano? Que testemuños nos quedaron e chegaron ata os nosos días dela?Poñamos un exemplo... Cando un le as inscricións funerarias romanas, o primeiro que sorprende é que, na súa meirande parte, están referidas a homes. Nada ten de estraño que unha sociedade que tiña considerada a muller nun segundo plano, incluso na morte, case se despreocupa dela. É, por iso, moito máis sorprendente e interesante que unha das máis atractivas inscricións funerarias que podemos ler sexa a dunha muller.
Cómpre supoñer que foi unha muller que destacou na súa época, no século II a.C. Debeu, incluso, ser unha muller da nobreza, porque se chamaba Claudia, que era un nome nobre, fronte ao correspondente plebeo Clodia, e ademais unha esposa exemplar. Di así o seu epitafio:
HOSPES QUOD DEICO PAVLLVM EST; ASTA AC PELLEGE
HEIC EST SEPVLCRVM HAV PVLCRVM PVLCRAI FEMINAE
NOMEN PARENTES NOMINARVNT CLAVDIAM.
SVOM MAREITVM CORDE DEILEXIT SOVO:
GNATOS DUOS CREAVIT: HORVNC ALTERVM
IN TERRA LINQVIT, ALIVM SUB TERRA LOCAT.
SERMONE LEPIDO, TVM AVTEM INCESSV COMMODO,
DOMVM SERVAVIT, LANAM FECIT. DIXI. ABEI
Aquí está o sepulcro non fermoso dunha muller fermosa.
Seus pais puxéronlle o nome de Claudia.
Amou o seu marido con todo o seu corazón;
Pariu dous fillos: deles, a un
déixao na terra, ao outro baixo a terra.
Foi de amable conversación, e tamén de andar comedido.
Coidou da súa casa, teceu la. Dixen. Marcha."
Ningún comentario:
Publicar un comentario